Integracja Sensoryczna - informacje
Metoda integracji sensorycznej powstała w latach 60 XX wieku. Została stworzona przez Jean Ayres, która zwróciła uwagę na kluczowe znaczenie podstawowych systemów zmysłowych: dotykowego, przedsionkowego i proprioceptywnego (czucia głębokiego) dla prawidłowego rozwoju dziecka. Zauważyła również, że poprzez stymulację tych podstawowych systemów można usprawniać i oddziaływać na rozwój wyższych funkcji mózgowych.
Proces integracji sensorycznej polega na tym, że informacje docierające do mózgu ze wszystkich systemów zmysłowych są identyfikowane, przekształcane i integrowane ze sobą, jak również z wcześniejszymi doświadczeniami, aby następnie mogły one zostać użyte w celowym działaniu. Gdy płyną one w prawidłowej organizacji, mózg może je użyć do formułowania percepcji, planowania ruchu, napięcia mięśniowego, emocji, uczenia się i wielu innych. Natomiast zaburzenia w integracji, wpływają negatywnie na te funkcje. Dzięki procesowi integracji sensorycznej powstają reakcje adaptacyjne, które są podstawowe dla dalszego rozwoju.
W trakcie terapii integracji sensorycznej dziecko nie ćwiczy konkretnych umiejętności, ale poprzez zabawę, w której chętnie uczestniczy, a nawet ją kreuje, naturalnie wzmacnia działanie układu nerwowego. Podstawowym celem terapii jest dostarczenie dziecku odpowiednich, kontrolowanych bodźców sensorycznych w trakcie ćwiczeń. Dziecko czując, że odnosi sukcesy w wykonywaniu coraz większej ilości trudnych zadań, chętnie uczestniczy w zajęciach, a tym samym podnosi swoją samoocenę. Ćwiczenia muszą być dostosowane do poziomu rozwojowego dziecka, nie mogą być zbyt łatwe, ani zbyt trudne. Takie doświadczenia w kierowaniu swoim zachowaniem zaczyna przenosić również na inne sytuacje poza salą terapeutyczną. Tym samym wpływa na zmianę zachowania w sferze motorycznej i emocjonalnej, poprawia funkcje językowe i poznawcze, co przejawia się lepszą sprawnością ruchową i efektywnością uczenia się.
